جایی هست بین گردن و کتف.
همان استخوان ترقوه یا چنبر.
یک گودی، که امتداد آن به سمت دست ها کشیده می شود.
شبیه یک چشمه ی خشک،
یک برکه ی بی آب.
که نام علمی آن کلاویکولا ست.
چقدر دلم می خواست یک ابر نرم بودم.
یک استراتوس.
تا توی دریاچه ی کلاویکولای تو ببارم.
"حمید جدیدی"
درباره این سایت